اورانوس و نپتون احتمالا میزبان اقیانوس‌های عظیم آبی در اعماق خود هستند

نپتون از نظر اندازه شبیه اورانوس است؛ اما دقیقا نسخه‌ی دوقلوی آن به شمار نمی‌رود، بلکه حجیم‌تر و در عین‌حال کوچک‌تر است. مدل میلیتزر، جوی نازک‌تر و هسته‌ای بزرگ‌تر (تقریبا هم‌اندازه با مریخ) را برای نپتون نشان می‌دهد؛ اما هر دو سیاره‌ی اورانوس و نپتون دارای لایه‌های یکسانی از آب و هیدروکربن هستند. میلیتزر در بیانیه‌ای می‌گوید:

حالا نظریه‌ی خوبی داریم که نشان می‌دهد چرا اورانوس و نپتون میدان‌های متفاوتی دارند که در عین حال بسیار متفاوت با سیاره‌هایی مثل زمین، مشتری و زحل هستند. این اطلاعات را قبلا نمی‌دانستیم. رفتارشان مانند آب و روغن است با این تفاوت که روغن زیر قرار می‌گیرد زیرا هیدروژن خود را از دست داده است.

براساس اندازه‌گیری‌های وویجر ۲، میدان‌های مغناطیسی اورانوس و نپتون نامنظم هستند و تفاوت زیادی با میدان شمال جنوبی زمین دارند. از دید میلیتزر، علت این مسئله را می‌توان در نبود همرفت در این دو دنیا پیدا کرد. لایه‌ی هیدروکربنی به شکل ثابت و تقریبا مانند یک پلیمر پلاستیکی قرار گرفته است، بنابراین امکان همرفت را فراهم نمی‌کند. میلیتزر در ادامه توضیح می‌دهد:

فکر می‌کنیم اقیانوسی در کار باشد که هیدروژن با آن ترکیب شده و رسانایی بالایی دارد که برای میدان مغناطیسی ضروری است.

با این‌حال اقیانوس یادشده دارای فشاری ۶۰ هزار برابر فشار سطح زمین است بنابراین ممکن است مانند یک شاره ابربحرانی (ترکیبی از گاز و مایع) عمل کند تا اینکه به آب روی زمین شبیه باشد. این آب مانند روغن و آب از لایه‌ی غنی از کربن در زیر که اقیانوس را هسته‌ی سیاره جدا می‌کند، متمایز می‌شود.

قبلا دانشمندان فکر می‌کردند فضای داخلی اورانوس و نپتونی درهم‌آمیخته‌تر باشند. میلیتزر می‌گوید، نکته‌ی جدید این است که آب از کربن جدا می‌شود؛ اما ممکن است اورانوس و نپتون به خاطر فاصله‌شان از خورشید با هیدروژن کمتری نسبت به مشتری و زحل شکل گرفته باشند.

لایه‌ی آبی، عامل تولید میدان‌های مغناطیسی نامنظم دو سیاره اورانوس و نپتون است. فرضیه‌ی دکتر میلیتزر می‌تواند تفاوت کلیدی بین مشتری و زحل و اورانوس و نپتون را توضیح دهد. بخش زیادی از مشتری و زحل را هیدروژن تشکیل می‌دهد. اولین گام برای درک منظومه شمسی تفاوت بین غول‌های گازی و سیاره‌های سنگی بود. سپس به تفاوت غول‌های هیدروژنی و غول‌های یخی می‌رسیم.

یافته‌ی فوق می‌تواند داده‌هایی خوبی را برای بازگشت به اورانوس در دهه‌ی آینده فراهم کند. فضاپیمای مداری اورانوس می‌تواند حامل ابزارهایی برای اندازه‌گیری فضای داخلی و میدان مغناطیسی اورانوس باشد که قادرند ساختار داخلی و میدان‌ مغناطیسی اورانوس را اندازه‌گیری کنند و به وجود لایه‌ی آبی در این سیاره پی ببرند.